.... برای اینجانب مایه بسی مسرت و افتخار است که با اهداء کلیه کتاب های شخصی خودم به کتابخانه عمومی «مرکز بررسی های اسلامی ـ قم»، گامی در راستای نشر و بسط دانش و فرهنگ بردارم.

مجموعه کتاب ها و نشریات با شمارگان چند ده هزاری که توسط اینجانب و در طول شصت سال گذشته تهیه و جمع آوری شده اند، همواره همدم و مونس لیل و نهار بنده بوده اند و البته شاید فرصت کافی و کامل برای مطالعه همۀ آنها به دست نیامده باشد، ولی تک تک آنها را به محض وصول و دریافت، تورّق و یا مطالعه کرده و بهره ها برده ام...

و اصولاً همان حضور آنها در محلّ زندگی، همواره موجب بهجت خاطر بود و ورق زدن و لمس نمودن یا حتی تماشا کردن آنها، افق خیال و اندیشه را زلال و روشن و گسترده می ساخت و عطش کنجکاوی و آگاهی¬طلبی را فرو می نشاند... و همین ما را بس!...

البته می دانیم که در دنیای امروز علیرغم اینکه همه نوع وسائل ارتباط جمعی سمعی و بصری و ابزارهای جدید الکترونیک، برای نشر و انتقال اندیشه و علم برای بشر در سطح جهانی عرضه شده است، ولی هنوز کتاب بهترین، شیرین ترین، نزدیک ترین، و سالم ترین دوست و یا وسیله برای ایجاد ارتباط بین انسان ها و دریافت اندیشه ها و تحکیم پیوندها بین انسان و زندگی و راهنمای صادق و شفاف و گویای تاریخ و حقایق است.

بی تردید، اگر کتاب نبود، اندیشه ها شکوفا نمی شد و زندگی انسان در تنگناهای سختی قرار می گرفت و ذهن و فکر، رشد تکامل نمی یافت و حتی در صورت پیدایش جرقه های نخستین، به سرعت رو به خاموشی و افول می نهاد. به همین دلیل، «کتاب» با این ارزش و اعتبار، نباید برای همیشه در گوشه ای و خانه ای «محبوس» بماند، بلکه باید پس از بهره گیری لازم، در اختیار همگان قرار گیرد که نوعی ادای «زکات» علم است.

اکنون اهداء این مجموعه از یک کتابخانه خصوصی و برپا نمودن یک کتابخانه عمومی برای هزاران انسان تشنه آموزش و پرورش، تحقیق تتبّع آن هم در منطقه ای از «قم»  که متأسفانه فاقد حتی یک کتابخانه عمومی است، نه برای آن است که نامی از انسان باقی بماند ـ که هر چیز جز وجه او «هالک» است ـ و گذر پرشتاب زمان هم، نام هر انسانی را به وادی فراموشی خواهد سپرد و چون در همه زمینه ها، فرصت ها زودگذر است و «ناگهان خیلی زود، دیر خواهد شد!» بلکه اقدام به این امر برای آن بود که کار نیکی انجام پذیرد و نیازهای فکری ـ فرهنگی چندین هزار انسان جوان دانش طلب برطرف گردد.

البته باید اشاره شود که کتابخانه عمومی مرکز بررسی های اسلامی ـ قم، فقط یک محیط به ظاهر ساکت و خاموش به نام «کتابخانه» باقی نخواهد ماند، بلکه در آینده نه چندان دور، می تواند به یک مرکز علمی ـ فرهنگی بزرگ و به یک پایگاه اجتماعی برای نسل جدید حوزه، بدل گردد.

 

امیدوارم که این اقدام نیک، تذکری برای همه کسانی باشد که در قم و یا نقاط دیگر کشور، با زحماتی بسیار، سالیانی از عمر خود را در راه گردآوری و نگهداری و بهره وری از کتاب، سپری کرده اند و اکنون و پس از طی دوران مفید زندگی، به این فکر افتاده اند که با آنها چه کنند؟

پیشنهاد این جانب به همه دوستان و عزیزان، در قم و همه شهرهای دور و نزدیک ایران و دلبستگان به فرهنگ و نشر علم و اندیشه، این است که برای تکمیل نمودن کتابخانه و تکامل یافتن این هدف و «باقیات الصالحات» شدن کتاب ها، در اهداء کتابخانه ها ـ و یا حداقل کتاب هایی که می دانند دیگر مورد استفاده خود آنها نخواهد بود ـ و با در اختیار عموم قرار دادن آنها، در قلب مرکز علم و فرهنگ اسلام و تشیع، پیشگام شوند که بی شک عندالله بی پاداش نخواهد بود گرچه خود آنها به دنبال آن نباشند: ان الله لایضیع اجر من احسن عملا.

البته تصمیم بر آنست که برای کتابخانه های اهدائی، طبق ضوابط خاص، محل مناسب و اختصاصی و به نام اهداء کننده، تعیین شود و پس از ممهور شدن همه کتاب ها، به نام «واقف» و یا «مُهدی» در اختیار علاقمندان قرار گیرد.

و ما عندک ربکّ خیر و أبقی.

سید هادی خسروشاهی

قم: مرکز بررسی های اسلامی

17 ربیع الاول 1434 هـ 21 بهمن ماه 1390 ش